|
||||||||
“ A collection of Blues, Spirituals and Folk songs… “ Al jaren is de Luikenaar, singer-songwriter en multi-instrumentalist (met Spaanse roots) Fernando Neris bezig met Spirituals, Delta Blues, Traditionals en Folksongs. Voor wie zich de BBC 2019 nog herinneren, weten dat Fernando Neris nog deel uitmaakte van een van de Waalse kandidaten, Lucifer Mo’ Blues. Dit akoestisch roots trio uit de regio Luik, met een dame (Lucie Dehli: zang, viool) en twee heren (Fernando Neris: gitaar en Maurice Chefneux: gitaar), sloot muzikaal een pact met het diepe zuiden, ergens aan de brakke bayous en in de uitgestrekte katoenvelden. Dat ze toen in Diepenbeek hun set akoestisch deden, zegt veel over hun persoonlijke, technische en muzikale kwaliteiten én hun complementariteit als trio, zowel instrumentaal als vocaal. Verder is Neris nog solo, met band (Juju Jinx) en andere muzikanten druk bezig. Fernando Neris verzamelde via crowdfunding een budget om een nieuw soloproject ‘The Tiny Crowd’ te kunnen verwezenlijken. Vijftien nummers werden eind vorig jaar in Luik opgenomen en aanvang dit jaar uitgebracht. Hij koos hiervoor vier traditionals, vijf klassiekers en vulde ze aan met zes eigen composities. Ik overloop ze in dezelfde volgorde. De opener “John the Revelator” is al meteen de eerste traditionele gospel pre-war blues met “call and response”. Blind Willie Johnson nam het nummer op in 1930. Neris speelt hier op ukelele, Weissenborn en Bodhrán, de Ierse trom. Onmiddellijk valt al zijn prachtige wat donkere stem op. Tweede keuze is het verhaal van de kleine “John Henry”. Volgens de legende was John Henry een arbeider voor een mijnfirma die actief was bij het graven van de Big Bendtunnel. Toen er stoomboren werden ingezet, nam hij het op in een wedstrijd tegen een stoomboor. John Henry won, maar stierf de dag erna door uitputting. Onderzoek bracht aan het licht dat niet alles aan de legende klopt. “Another Man Done Gone”, nog een nummer op ukulele, Weissenborn (slide) en trom kennen sommigen misschien van de Johnny Cash versie uit 1963 en “Blackwaterside” is een traditionele folksong, herkomst en auteur onbekend, hoewel qua stijl waarschijnlijk uit de buurt van de rivier Blackwater, Noord-Ierland. Ook in dit nummer schittert Neris met zijn zang. Van Rev. “Blind” Gary Davis koos Fernando “Death Don’t Have No Mercy”. Het is prachtige ontroerende Piedmont akoestische blues, overgenomen door o.a. Grateful Dead (1967) en Bob Dylan (2014). Bo Carter’s Hokum blues “My Pencil Won’t Write No More” verscheen op single in 1931 en de “master” hemzelf, Townes van Zandt bracht zijn intieme “I’ll Be There in the Morning” uitop ‘For the Sake of the Song’ in 1968, hier kortweg Neris’ “clou sur la tête” (zijn “nagel op de kop”). Bob Dylan’s “Just Like a Woman” en C. Singleton “Help the Poor” zijn de twee resterende “klassiekers”, die nogmaals Fernando’s virtuositeit, en muzikaliteit bevestigen. Wat voegt Fernando Neris hierzelf aan toe? Niet minder dan zes persoonlijke composities. De eerste is “Camino Blues”, de titelsong “The Tiny Crowd” is een knap instrumentaal nummer, een onderhoudende portie fingerpicking Ragtime. “I Know Much Better” is opwindende slide blues, “Ghosting Me” nog meer Ragtime, “Gossip Blues” wat folky blues en “Friends Like These”, de afsluiter, weemoedige blues zoals blues zijn moet. Met wat een grote muzikale “klasse” is Fernando Neris het Roots/Blues “genie” op zijn album ‘The Tiny Crowd’! “ Avec quelle grande "classe" musicale, Fernando Neris est le "génie" de Roots & Blues sour son album ‘The Tiny Crowd’!... “ (ESC for Rootstime.be) Eric Schuurmans
Album track list: Album line-up: Discography Fernando Neris:
|
||||||||
|
||||||||
 (2).jpg)
.jpg)
